Waarom gokken we?

Het is een gemakkelijke vraag. Het antwoord erop is wellicht wat moeilijker te vinden. Tja, waaroma gokken we eigenlijk? We staan er niet zozeer bij stil. We gooien een paar euro’s in de gokkast en huppakee, daar gaat-ie weer. Maar waarom worden we door de gokkst telkens weer getriggerd als we op zondagavond bij de fritesboer staan te wachten. Telkens weer een paar euro in die kast. Het lijkt een gewoonte. We denken er niet eens bij na. Waarom doen we dat dan? Waarom zouden we onze centen niet in onze zak?

Winnen of verliezen

Sommige gokkers zijn simpelweg verslaafd. Dat is ongetwijfeld een van de oorzaken van ons gedrag. Maar die oorzaak willen we graag even buiten beschouwing laten. Het spreekt namelijk voor zich dat een verslaafde het niet kan laten om telkens geld te spenderen in bijvoorbeeld een online casino. Maar er zijn genoeg mensen de totaal niet verslavingsgevoelig zijn, maar het toch niet kunnen laten om eventjes een paar euro te besteden. Hoe komt dat toch? Willen we zo graag winnen? Of is het juist andersom? Kunnen we het pand niet verlaten met het gevoel dat we hebben verloren?

Wijzelf gaan niet op de stoel van de psycholoog zitten. Dat is ons vak niet. We stuitten echter wel op een onderzoek dat enige tijd geleden is verricht. Blijkbaar zijn we niet de enigen die dit onderwerp interessant vinden. Twee jaar terug deed de Universiteit van Waterloo in Canada onderzoek naar dit fenomeen. Ook zij stelden zich de simpele vraag: “Hoe is het toch mogelijk dat mensen blijven gokken?” Voor dit onderzoek werden 122 verschillende gokkers benaderd. De ene gokte thuis op de pc via een online casino, de ander deed dat in een real life casino. Gedurende enige tijd zijn zij gevolgd, terwijl zij speelden op een video slot.

Uitkomst onderzoek

Gokkers ervaren het net niet winnen als net verliezen. Dat verliesgevoel blijkt de gokker enorm te frustreren. Ze zien het als een gemiste kans en hebben de drang om zo snel mogelijk van dat frustrerende gevoel af te komen. Het gevolg is dat men sneller een volgende gokpoging waagt. Tevens werd de graad van frustratie gemeten. De hoogte van de frustratie blijkt enorm te zijn op het moment dat een gokker zijn prijs net niet weet te winnen. Op zich is dat niet vreemd. Maar dat gevoel heeft wel haar invloed op het volgende.

Ook werd gemeten wat de periode is tussen het ene gokmoment en het andere. Bij de gokkers die op dat moment aan de winnende hand waren, bleek dat zij veel rustiger op hun stoel zaten en ook onbewust een grotere pauze inlasten tussen de twee gokmomenten. Bij de verliezers, en dus degenen waarbij de frustratie nadrukkelijk aanwezig is, blijkt die pauze aanzienlijk korter te zijn. De verliezers gunden zich nauwelijks een moment van rust. Ze voelden de drang om de frustratie per direct weg te spelen. U kunt zich voorstellen, dat wanneer de volgende gokbeurt wederom niets oplevert, de frustratie alleen maar toeneemt.